Op een donkere novemberavond, er zat al wat vorst in de lucht, stapte ik zonder precies te weten wat ik kon verwachten binnen bij een bijeenkomst “helende klinkers”.
We begonnen met rustig rondlopen in de sfeervol met kaarsen verlichte ruimte om even aan te komen in ons lijf: bij onszelf.
Ingrid vroeg of we eens na wilden gaan of er in de afgelopen week iets was gebeurd waarvan de emoties in ons lijf waren gaan zitten.
We mochten ook kijken op welke plek dat het meest voelbaar was
Weer op de yogamat aangekomen, nodigde Ingrid ons uit om klank te maken. Het was niet nodig om er over na te denken, het hoefde niet zuiver te klinken of mooi bij elkaars klanken te passen. We mochten gewoon laten komen wat er kwam. Door middel van klank brachten we onze emoties als het ware thuis in ons lijf; verdriet, boosheid, blijdschap: alles mocht er zijn.
We zongen ook voor elkaars emoties en wie daar behoefte aan had, mocht even midden in de kring gaan zitten of liggen luisteren.
Door samen met anderen ruimte te geven aan mijn emoties en me vanuit mijn diepste kern te uiten, kwam er een groot gevoel van bevrijding en verbondenheid omhoog: ik voelde me weer verbonden met de natuurlijke stroom van het leven. Het gaf me een hernieuwd vertrouwen dat dat wat ik nodig heb op mijn pad zal komen, dat er voor me gezorgd wordt en dat ik er helemaal mag zijn met alles dat ik ben.
Het was een helende, troostrijke ervaring die me is bijgebleven.